<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d88644137678078798\x26blogName\x3d%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CF%83%CE%B5+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://allilografia.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://allilografia.blogspot.com/\x26vt\x3d-4503636247666117187', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

γράμμα σε χαρτί

"Στην τσέπη του παλτού σου παλιό σουσάμι, φλούδα φυστικιών και το τσαλακωμένο γράμμα μου." - Γιάννης Βαρβέρης
 

Πινακοθήκη ~ Frans van Mieris, the elder (1635–1681)

14 Ιουλ 2007

6A Woman Writing a Letter6

Ετικέτες

Δημήτρης Αλεξίου: Επιστολή με ερωτηματικά

8 Ιουλ 2007


Πού να βρίσκεσαι άραγε;
"Στο Λουτράκι" όπως μου είπαν;
Να πιστέψω τα λόγια τους;

Έκοψες κοντά τα μαλλιά σου;

Ζεις σε μονοκατοικία;
Σε διαμέρισμα με βεράντα και πολλά λουλούδια;
Σε σπίτι που έχει ολόγυρα πεύκα και κυπαρίσσια;

Σε κλείνουν τοίχοι ψηλοί και κάγκελα;

Τα πρωινά βάζεις το τζην που ξέρω;
Βρίσκεις ερημικές αμμουδιές;
Κολυμπάς - ακόμη - χωρίς μαγιό;

Πόσο ελεύθερη είσαι;

Φοράς το μαύρο σου φόρεμα;
Βγαίνεις τα βράδια;
Διαλέγεις ήσυχα μαγαζάκια;

Aκούς "Τα παλιά τραγούδια με τους μελλοντικούς ήχους";

Έχεις παιδιά;
Είναι ξανθά όπως τα ήθελες;
Xαϊδεύεις το κεφαλάκι τους;

Τα μαθαίνεις να τραγουδάνε;

Το δωμάτιό σου βλέπει θάλασσα ή βουνό;
Σε θέλγει ο Κορινθιακός;
Σε εκστασιάζουν τα Γεράνεια;

Eξακολουθείς να διαβάζεις ποιήματα;
Τις νύχτες - εκεί - έχει δροσιά;
Σκεπάζεσαι με το λινό σεντόνι;
Αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό;

Έχεις παράθυρα;


Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ.164/165, Αυγ.2001

Ετικέτες

Πινακοθήκη ~ Johannes Vermeer (1632-1675)

7 Ιουλ 2007

6 Girl Reading a Letter at an Open Window 6


6Woman in Blue Reading a Letter 6


6 Mistress and Maid 6


6 A Lady Writing a Letter 6


6 Lady Writing a Letter with Her Maid 6


6 The Love Letter 6

Ετικέτες

η Μαρία Κάλλας στον Πιερ Πάολο Παζολίνι

5 Ιουλ 2007


21.7.71
Αγαπημένε Πιερ Πάολο,

Έλαβα τό βιβλίο σου και, στη συνέχεια, το φιλικό σου γράμμα. Είμαι λυπημένη για ό,τι σου συμβαίνει - όμως χαρούμενη γιατί εμπιστεύτηκες εμένα.

Αγαπημένε φίλε, είμαι λυπημένη γιατί δεν μπορώ να βρίσκομαι κοντά σου αυτές τις δύσκολες στιγμές, όπως έκανες εσύ άλλοτε με μένα.

Ξέρεις κατά βάθος πως έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει.

Θυμάσαι που, στο Γκράντο, μιλούσα στο αυτοκίνητο με τον Νινέττο για την αγάπη και, δεν ξέρω πώς, όμως κάτι εσώψυχο – οι κεραίες μου όπως λες – μου το προκατέβαλε όταν ο Νινέττο επέμεινε ότι ποτέ δεν θα ερωτευόταν. Εγώ ήξερα, βέβαια, ότι ήταν υπερβολικά νέος για να καταλάβει τι έλεγε, όμως εσύ, ένας άνθρωπος τόσο έξυπνος έπρεπε να το ξέρεις. Αλλά, αντιθέτως, εσύ δέθηκες στο όνειρό σου – αυτό που μόνος σου το έχτισες, γι αυτό σου γράφω τώρα αυτό το κήρυγμα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, όμως δεν μπορείς γιατί δεν θέλεις. Θα το καταφέρεις. Βέβαια, εγώ το κατάφερα, εγώ που είμαι μια γυναίκα τόσο ευαίσθητη, πλην όμως κατάλαβα καλά ότι κανείς μπορεί να υπολογίζει μόνο στον εαυτό του.

Νινέττο Ντάβολι και Πιερ Πάολο Παζολίνι

Ναι, αχ! σταμάτα να με κοροϊδεύεις. Είναι τόσο θλιβερό, κυρίως για μένα, να το αναγνωρίσω. Κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη για πολύ καιρό στους άλλους. Είναι ο νόμος της φύσεως.

Πρέπει να βρούμε τη δύναμη στο εσωτερικό του εαυτού μας, τουλάχιστον φαινομενικά. Δεν σου μιλάω σαν μητέρα, αγαπημένε Πιερ Πάολο – ούτε εγώ σε είδα ποτέ σαν τον πατέρα μου. Τα βιβλία ξέρουν πολλά πράγματα, όχι όμως τη σκληρή πραγματικότητα, και δεν διδάσκουν ό,τι σκέπτομαι και θα πιστεύω μέχρι τον θάνατό μου, δηλαδή αυτό που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, με μόνη τη θέλησή του, την αγάπη στον εαυτό του και την υπερηφάνεια του. Είναι ό,τι προσπαθώ εγώ να κάνω. Στην πραγματικότητα, με καταλαβαίνεις, κατά βάθος όμως όχι και τόσο. Είναι απαραίτητο να έχουμε τα πόδια μας στη γη, ύστερα μπορεί κανείς να ονειρευτεί. Όμως θα είναι πάντοτε όνειρο και όχι πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα είναι η δημιουργία, η αξιοπρέπεια και όχι οι αστικές αξίες, όπως εσύ λες, ή ίσως να μην κατάλαβα καλά το βιβλίο σου. Ζω μέσα στη μπουρζουαζία, τρέφομαι από αυτή, γιατί ο καλλιτέχνης την έχει ανάγκη. Όμως, στην πραγματικότητα, ζω μόνη με την πίστη που μπορώ – που πρέπει – να έχω, γιατί όλοι γύρω με παρατηρούν.

Και είναι αναγκαίο να συμπεριφέρεται κανείς έτσι απ’ τη στιγμή που θα φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι του αρέσει. Κι εγώ θα ήθελα, βεβαίως, να το κάνω, όμως είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ την κριτική γιατί ο κόσμος είναι απαιτητικός με όσους θριαμβεύουν, κι αυτό μας επιβάλλει υποχρεώσεις’ αλλιώς, κανείς παραιτείται και κάνει ό,τι του αρέσει. Δεν έχουμε δικαιολογίες, ακόμη κι αν οι άλλοι είναι λάθος. Φυσικά, αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από λόγια, εύκολα να γραφτούν, και τα λοιπά, και τα λοιπά, όμως πότε θα μεγαλώσεις επι τέλους Π.Π.Π.; Δεν έχει φτάσει ακόμη η στιγμή να ωριμάσεις λίγο ακόμη κι όταν, δόξα τω Θεώ, συνεχίζουμε να είμαστε πάντοτε παιδιά; Ξέρω ότι θα με απορρίψεις για ό,τι σου γράφω. Αλλά πάντα σου είπα την αλήθεια, συγχώρεσέ με που σου απηύθυνα αυτά τα ανόητα λόγια – όπως και να ‘χει στα είχα ήδη πει – αντί να σε παρηγορήσω, για αυτό και σου ζητάω συγγνώμη.

Είμαι σε αυτή τη διεύθυνση, τι κρίμα να μην έρχεσαι, ποιος ξέρει το γιατί. Οι φίλοι είναι για τις δύσκολες στιγμές, πάντα στο έλεγα. Θα είμαι εδώ κι όλον τον Αύγουστο. Θα χαρώ να μάθω νέα σου. Τρυφερά με την ίδια φιλία την παντοτεινή (γράψε μου στο Trajonist Petalli Marmari).

Σ’ ευχαριστώ για το τηλεγράφημα απ’ το Λονδίνο.

Μαρία (η μικρή)


Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ.173, Ιαν.2003
μτφ: Γιώργος Λυκοτραφίτης


(φωτ: korochi.com, italobertolasi.com, artnet.de, pasolini.net)

Ετικέτες ,

Ρήγας: Ραβάσια της Βριζίδ και του Λεάνδρου

4 Ιουλ 2007


Ραβάσι της Βριζίδ προς τον Λέανδρον:

Άπονε Λέανδρε,

Δεν ημπορώ πλέον να ζήσω. Έχασα την ησυχίαν μου. Τα δάκρυά μου δεν έπαυσαν από την ευτυχέστατην εκείνην ώραν της κρυφής ανταμώσεώς μας. Στιγμήν δεν ευρίσκω να σε ειπώ τα τι τραβώ. μα άραγε και να ήμουν αρκετά ευτυχής διά να σε τα ξεστομίσω κατά μόνας, με έδιδες ακρόασιν, άσπλαγχνε; ήθελες με συμπονέσει; εσφούγγιζες τα πύρινα δάκρυά μου; με επαρηγορούσες; με αξίωνες την αγάπην σου;... Αχ, η κακορίζικη, τι χρειάζονται... συμπεράσματα; δεν βλέπω το πράγμα οφθαλμοφανώς; η μεγάλη σουαδιαφορία δεν με πληροφορεί την κρυότητα της καρδιάς σου; αυτή η προσοχή του να μην με συναπαντήσης την αθλίαν μονάχην, δεν είναι ένα φανερώτατον σημείον του μίσους οπού θρέφεις διά λόγου μου; Σκληροκάρδιε Λέανδρε, τίγρης αν ήσουν, έπρεπε να λυπηθής μίαν δυστυχισμένην, οπού φλογίζεται από τον έρωτά σου. Τα σπλάγχνα σου πέτρινα είναι; δεν ενθυμάσαι καν εκείνην την υπόσχεσιν οπού με έδωσες ότι με αγαπάς; ότι θέλεις με αγαπήσει, ότι να έχω υπομονήν, και θέλεις κάμει την ευτυχίαν μου; Αχάριστε, έτσι ανταποκρίνεσαι εις την τρυφερωτάτην αγάπην μου; Αχ... δέξου με καν διά θυσίαν σου, και ύστερον απέλπισέ με. ας γένω ολοκαύτωμά σου και ας πεθάνω την ίδιαν στιγμήν. Λέαδρε, φως μου, ας μην υποφέρη η ευγενική καρδιά σου να θανατωθώ, προτού σε ανταμώσω. Ένα γγίξιμον του χεριού σου, ένας παρηγορητικός λόγος σου, μία παραμικρά συμπόνεσίς σου, είναι ικανή να με δώση την ζωήν, να με αναστήση, να με χαροποιήση, να με ευχαριστήση. Αυθέντη μου Λέανδρε, το να σε βλέπω κάθε στιγμήν και να μην ημπορώ να σε συντύχω, στοχάσου τι κόλασις, τι βασανισμός είναι διά μίαν κακορίζικην οπού νιώθει λάβραν εις το πονεμένον στήθος της. Τόσος καιρός είναι οπού η άσβεστη φλόγα της χρυσής αγάπης σου με κατακαίει, τα σπλάγχνα μου θερίζονται εις κάθε μου αναπνοήν, όταν σε ενθυμούμαι η καημένη. Λυπήσου με καν και καταδέξου μίαν και μόνην φοράν να ανταμωθούμεν, να σε ειπώ κάτι μυστικά, οπού δεν ημπορώ να τα γράψω, και ύστερον, αν δεν με αγαπάς, με βίαν αμόρι δεν γίνεται. Την Κυριακήν πουρνό πουρνό, οπού πηγαίνουν όλοι στην εκκλησίαν, καμώνομαι πως είμαι άρρωστη, κάθομαι εις το σπίτι και αφεύκτως σε προσμένω. Ψυχή μου Λέανδρε, ας είναι διά την ζωήν σου, να μη χαλάσης το χατίρι μου, και μένω ολάκερη εις τους ορισμούς σας

η γνωστή



Ραβάσι του Λεάνδρου προς την Βριζίδ:

Αδελφή,

Ανέγνωσα το παραπονετικόν ραβάσι σου και απόρησα βλέποντας να με ονομάζης σκληρόν, άσπλαγχνον και αχάριστον εις την αγάπην σου. Εγώ ο δυστυχής δεν σε έδωσα την παραμικρήν αιτίαν, διά να συλλάβης έρωτα περί εμού. Δεδόσθω ότι συνέλαβες, χωρίς να το θέλης, και δεν ημπόρεσες να το κρύψης, με τοεξεμυστηρεύθης. Εγώ τι σε είπα; Με κάθε ειλικρίνειαν ψυχής ωμολόγησα ότι αμόρι να μεταχειρισθώ ικανός δεν είμαι, διά τα αίτια οπού σε επαρίθμησα, πολλώ μάλλον να υπανδρευθώ. Ευχαριστήθηκες εις μίαν απλήν αγάπην. σε υποσχέθηκα να φέρωμαι ωσάν αδελφός σου. Τούτο αν δεν σε εξαρκή, τι ημπορώ να βοηθήσω ο πτωχός περισσότερον;... Το γράμμα σου με έκαμε να χύσω δάκρυα, η απελπισία σου με σκοτώνει. Δεν με φθάνουν τα κρίματά μου, μόνον να έμβω και εις το αίμα σου; Σε παρακαλώ, να ζουν τα μάτια σου, αφήσου από έναν κακορίζικον, οπού δεν ημπορεί να εκπληρώση τα θελήματά σου. Στοχάσου πως είναι μάταια όλα τα κινήματά σου, πως φθείρεις την ζωήν σου με αυτήν την αθεμελίωτην ελπίδα σου. Αν ήμουν κανένας πονηρός άνθρωπος, ήθελα σε απατήσει, ήθελα κακομεταχειρισθή την εξουσίαν οπού με δίδεις. Πλην η καθαρά μου συνείδησις με εμποδίζει από το να φερθώ ωσάν ένας άτιμος. Δεν υποφέρει η καρδιά μου να γένης ολοκαύτωμά μου. Αν μονάχη σου αμελής και χρέος και τιμήν και συστολήν και τα καθήκοντά σου, ο φίλος σου, ο Λέανδρός σου, οπού τον ονομάζεις αχάριστον, κρίνει αναγκαίον να σε βοηθήση εις μίαν τοιαύτην περίστασιν. Το να ανταμωθώμεν κατά μόνας είναι επικίνδυνον και εις τους δύο μας. Λοιπόν, ησύχασε, κερά μου, αφήσου από αυτήν την ιδέαν οπού σε βασανίζει και ευχαριστήσου εις την αδελφικήν αγάπην, την οποίαν θέλεις εύρει εις εμένα μέχρι τάφου, και μένω

ο γνωστός σου


Από το βιβλίο Ρήγας Φεραίος: Σχολείον των ντελικάτων εραστών - εκδ. Εστία, 1994

(εικόνα: brown.edu)

Ετικέτες

Γιώργος Χουλιάρας: Ονειρεύθηκα ένα γράμμα σου στρογγυλό

2 Ιουλ 2007


Ονειρεύθηκα ένα γράμμα σου στρογγυλό
όπου χωρώ μέσα του ολόκληρος
από το κενό μηδέν του κέντρου
κυκλικά σε ίση απόσταση γύρω μου
διαβάζοντας το χωρίς τέλος μήνυμά σου
με σωσίβιο και θηλειά στο λαιμό
και ήθελα να μου εξηγήσεις γιατί
πρέπει να κοιμάμαι όταν ονειρεύομαι
με μάτια που κοιτάζουν μέσα τους
τι απέμεινε που δεν αφαίρεσε η ημέρα
όταν τα βρίσκει συνεχώς ανοιχτά
αλλά απέφυγες να μου πεις
πριν εγκαταλείψεις το όνειρό μου
με την υπόσχεση ότι θα μου γράψεις
αν και ξέρεις ότι κάθε βράδυ
οι διευθύνσεις στα όνειρα αλλάζουν


Από την συλλογή του Γιώργου Χουλιάρα "Γράμμα"
Εκδόσεις Ύψιλον, 1995

Ετικέτες ,