Νίκος Σπάνιας: Γράμμα στο Μιχάλη Κατσαρό
Οι κούρκοι κρώζουν
μια χρυσή και οργυαία φτερούγα αετού
πάνω απ’ το κεφάλι μου είσαι σύ.
Όρνεο και Ποιητής,
αρτοποιός και μέθυσος –
Μικκύλος («Παναγιά μου ένα παιδί!»).
Οι ελαφροί δεν θα μας λένε ελαφρούς
αλλά ελαφρόμυαλους,
δηλαδή πως πια δεν τά 'χουμε τετρακόσια.
Σου γράφω από ένα εβραίικο τσαρδί
της Νέας Υόρκης ή Νεοβόρακου,
Με μεγαλήγορο πομφολυγώδες ύφος,
ενόσω οι Νέγροι έξω απ' το παραθύρι μου
(επί τόπων επιχολέρων)
βγάζουν ωρυγές ενθουσιασμού
(έξω απ’ το παραθύρι μου).
Τι έγινε η ταχύπτερη φήμη φίλε μου;
Θυμάσαι; μου ψιθύριζες «Νίκο μου! Νίκο!»
όταν εγώ πάντα λουτροχαρής
και τσίτσιδος γύριζα το κεφάλι αλλού
επιζητών κυρίως τα ψεκτά σε όσα παρατηρούσες.
Έσβησε η σπίθα της ζωής
όμως οι δυο μας στη Σταδίου κάποτε
είμαστε φρενίτις σχεδόν ερωτική
φθάνουσα μέχρι παραφροσύνης
μεθώντας από κέφι και αντικρύζοντας
το υψηρεφές μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.
Δειλός εγώ
Δεν κατεβαίνω να σε δω
Κι η δείλη εσκοτίσθη...
από το περιοδικό Μανδραγόρας - τ.1, Νοε.1993
-H φωτογραφία του Νίκου Σπάνια είναι από το τ.58/Νοε.1991, της Οδού Πανός-
*
Περισσότερα για τον Νίκο Σπάνια:
- μετά τιμής
- Το μαύρο γάλα της αυγής
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1
» Δημοσίευση σχολίου