Γράμμα στον... Γιώργο Χειμωνά από τον Γιάννη Κοντό
«Σε τραβούσε το σκοτεινό, αλλά είχες φως, πολύ φως στο σώμα και στην ψυχή σου. Ωραίος, μακρινός, αλλά τόσο κοντά στους ανθρώπους και στα πράγματα. Ποιητής σωματικά, με λόγο φλεγόμενη βάτο. Η θάλασσα σε ακουμπούσε τη νύχτα και τις περισσότερες φορές βάδιζες επί των υδάτων, οδηγώντας ένα πλήθος διψασμένων για αγάπη. Βελούδο υπάρχει παντού, όπου κοιτάζεις. Τα απογεύματα - θυμάοαι; - γράφεις ποιώντας μουσική.
Η γλώσσα σε πάει σε άγνωστες πολύχρωμες σπηλιές, με σταλαγμίτες, σταλακτίτες και μια βοή που προμηνύει μεγάλη γέννα, μεγάλη άνοιξη και ένα μυστήριο χειμώνα με ανθισμένα δέντρα και ένα θερμό αεράκι στα μάτια σου. Οι στρογγυλές γυναίκες και οι θεόρατοι διάφανοι άντρες στις σελίδες σου είναι τιτάνες ταπεινοί, χωμάτινοι και πλανόδιοι τυφλοί μουσικοί που με θεατρικές κινήσεις μας περιμένουν στο γύρισμα του δρόμου και της ζωής.
Οι λέξεις και ο λόγος σου βρίσκονται σε ασκούς στις αποθήκες του μυαλού (σου) και ελευθερώνεις απότομα καταιγίδες και χάνεται ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια και φουρτουνιάζει η θάλασσα και σπάνε οι λιμενοβραχίονες στα νησιά του αρχιπελάγους και βροχή πλημμυρίζει τα ελληνικά. Και τι μεγάλα πηγάδια ανοίγεις στα όνειρά μας: μέσα ρίχνεις μυστικά, παλιούς παπύρους και πολύ μαύρο. Μαύρη πεταλούδα της ψυχής μου, πέταξες πάνω από ηφαίστειο και κάηκες. Σου πήγαινε η λευκή μπλούζα του γιατρού.
Θεράπευες σώματα, βλέμματα, φωνές και ψυχές με τα ιαματικά σου χέρια. Ένας αετός σε φύλαγε τα βράδια και σου έφερνε ψωμί από τα σύννεφα, όπως στον προφήτη Ησαΐα στην έρημο. Το άγριο πουλί σού μιλούσε με ανθρώπινη λαλιά, για τα μελλούμενα.
Στην αγάπη πίστεψες, όσο κανείς. Έδινες, έδινες ζωή και χώμα. Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο, θυμήσου κι εμένα, δείξε ένα σημάδι στον ορίζοντα να μη φοβόμαστε τόσο πολύ τους κύκλους της ζωής και τη μεγάλη άνοιξη που θα μας βρει στο δρόμο. Κυπαρισσάκι, έλα με το αεράκι σου να διώξεις τους ατμούς του Κάτω Κόσμου.
Έλα, ευλογημένο πρόσωπο, βοήθησέ μας να διαβούμε κωπηλατώντας τις εφιαλτικές εικόνες, που αναπνέουμε καθημερινά: γλυκέ μου πρίγκηπα, δεν έφυγες, ήρθες: γι' αυτό δεν σου λέω καληνύχτα, αλλά καλό απόγευμα».
Αθήνα
Από την Οδό Πανός, τχ.109
Ιούλιος 2000
» Δημοσίευση σχολίου