Ανδρέας Λασκαράτος: Γραφή αποκριτική
Αγαπημένε φίλε μου, σου ορκίζω
πως δεν ήξέρω τι να στιχουργέψω
εις έπαινο μιανής που δε γνωρίζω.
Διάολε, να μη μπορώ να σε δουλέψω!
Μα δε—φταίω γω, πώς ναν την ιστορίσω,
α δεν τη ιδώ κ' εγώ, ναν τη γνωρίσω;
Για να δώσει κανείς μια γνώμη ορθή,
έλεγε μια φορά κάποιος δεσπότης,
πρέπει να ιδεί την αλήθεια γυμνή,
για να ιδεί το καλό και το κακό της'
και τότε ευσυνειδήτως να μπορέσει
να 'πιθώσει το δίκιο μέσ' στη μέση.
Έτσι βλέπω κ' εγώ πως πάει καλά,
και στέλνε μου όντις θέλεις τέτοια θέματα'
αλλιώς, είναι μια - ν - άσχημη δουλειά
χωρίς να ξέρω αν είναι αλήθεια ή ψέμματα,
να ορκίζω τση ομορφιές του γυναικώνε
ωσάν τες πιστοποίησες του γιατρώνε.
Πώς θε να πω, παραδείγματα χάρη,
πως έχει δύο ερωτικά ματάκια...
πως έχει ένα αγγελικό ποδάρι...
κόκκινα και γιομάτα μαγουλάκια...
και τα λοιπά, και τα λοιπά' μπα γε μου!
Καλέ τα - είδα εγώ; τα 'πιασα ποτέ μου;
Πώς θε να πω πως έχει μικρό στόμα;
Κι αν ίσως το 'χει ξεμποχειλιασμένο;
Κι αν ίσως του προσώπου της το χρώμα
δεν είναι φυσικό, μ' αγορασμένο;
Κι αν τα στήθια που κάνουν κυματάκια
είν' τόσα στρογγυλά παπλωματάκια;
Και δε μπορεί η δαχτυλιδένια μέση
να είναι από το σφήμα ένα σανίδι;
Εκείνο το αχειλάκι που σου αρέσει,
κόκκινο ως τη φωτιά 'πό το φτιασίδι ;
Κ' εκειό το πόδι, που έρωτεύει κι άλλους,
δε μπορεί να 'ναι σάπιο από τσου κάλους;
Μ' αν εδεχόσουνα από με μια γνώμη,
για όποια κι αν είναι ευκείνη σου η Πανδώρα,
σο 'λεα πως δε θαν το 'μαθες ακόμη
πως αγάπες δε γένουνται άλλο τώρα.
Κι αν οι γυναίκες... λεν πως αγαπάνε,
παστρικά ναν τα λέμε, σε γελάνε.
Ω Αντρία μου, α με τόσην ευκολία
πας κ' εσύ και πιστεύεις του φοράδωνε,
σου λέω πως μου πικραίνεις τη καρδιά,
και πως κάνεις ντροπή τουν Ανδριάδωνε.
Μωρέ, οι γυναίκες... δεν σου λέω πως όλες,
μα οι περσσότερες πάντα είναι μαριόλες.
Σ' ήθελα, φίλε, πουλιό γνωστικόνε'
και, για να σου συμμάσω τα μυαλά,
σου δίνω εις τση δουλειές του γυναικώνε
παράδειγμά σου τον Παπα - Σ... δα.
Από κειον, που ποτέ να μην πεθάνει,
επήρα το ύφος που τιμή μού κάνει.
Στίχους εγώ έχω χάρισμα χιλιάδες.
Κι όμως, αν ως κ' έμέ καμιά φορά
μου είπανε οι δικές μου φιλονάδες
ναν τους κάμω τραγούδια ερωτικά...
(φθάνει να μου ευρεθήκανε στα χέρια)
αποκρίθηκα πάντα μου «Ντινέρια».
Ιδές αν είναι ντινέρια στα χαρτιά σου,
και κάνε πάντα εκείνο το παιγνίδι'
γιατί τότε είσαι βέβαιος στη δουλειά σου.
Χωρίς να 'χεις του Έρωτα το αρίδι
να σου τρυπάει το νου, και να σε κάμει
αχαμνόν και λιανόνε σαν καλάμι.
Από την Βασική Βιβλιοθήκη, τμ. 23ος: Ανδρέας Λασκαράτος,
Σατιρικοί και Ευθυμογράφοι
εκδ. Αετός, 1954
(πρωτότυπη φωτογραφία: hellenica.de)
Ακόμα:
- ο Ανδρέας Λασκαράτος στα αυτοβιογραφικά
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 6
» Δημοσίευση σχολίου