Ρίτα Μπούμη Παππά: Σε ένα νέο φυματικό
Το ξέρω, άγνωστε φίλε, δεν προφθάνεις
με θαυμασμό να 'ρθείς να με φιλήσεις,
με στίχους όπως θες να μου μιλήσεις,
βιάζεσαι τόσο, λέγεις, να πεθάνεις.
Γράφεις απλά στις τρεις επιστολές σου:
"Φεύγω με παρελθόν είκοσι χρόνων",
και πως ο μεγαλύτερος των πόνων,
λες, είναι που δε μ' έχεις δει ποτέ σου!
Σ' ένα κρεβάτι μ' αδερφούς τους τοίχους
νικήθηκες στην τελευταία σου μάχη,
ω, ένα παιδί τι αντίσταση θες να 'χει,
που 'ζησε μόνο με βιβλία και στίχους;
Ούτε διαβάζεις πια, ούτε υποφέρεις,
είναι καιρός που πέθανες κι' ετάφης,
και τώρα που εσύ πια δε μου γράφεις,
σου γράφω εγώ, αδερφέ, και δεν το ξέρεις...
Των μυστικών δακρύων μου είσαι κλέφτης,
που χύνω στο γυμνό σου άγνωστο τάφο,
ω εσύ, που καν δε σ' είδα και σου γράφω,
ω εσύ, που τόσο απέραντα μ' εσκέφτης.
Από την Νέα Εστία, τχ. 295
1 Απριλίου 1939
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
Ετικέτες ΠΟΙΗΜΑΤΑ 7, Ρίτα Μπούμη Παππά
» Δημοσίευση σχολίου